Na een gezellige rapid-avond,  dachten we dat de avond bijna voorbij was. Maar nee hoor, er werd nog een verlenging ingelast: doorgeefschaak! ♟️?

Jan-Pieter, Xander, Martin en Chris waren al fanatiek aan het doorschuiven in onze woonkeuken toen Philippe binnenstormde. Met een jaloerse blik en een lichte dramatische ondertoon riep hij: "Ik ben jaloers op jullie, ik wil óók doorgeefschaak spelen!"

Sportief als altijd, en met een lichte verslaving aan hersenkrakers, werd er meteen een extra bord bijgezet. En zo ontstond een bijzonderheid: drie doorgeefborden naast elkaar! Dit bracht een extra dimensie met zich mee, want de middelste speler kreeg materiaal toegesjoeld van twee kanten en moest beslissen of het links of rechts werd doorgegeven. Dit vroeg om pure logistieke optimalisatie— een extra rekentaak voor de middelste spelers, die ook hun eigen partij hadden.

Jan-Pieter liet ondertussen weer eens zien waarom hij de menselijke FlitzMeister was: waar anderen nog peinsden over een paardzet, had hij al  vijf tactische grappen verzonnen en was hij op weg naar nog een zege.  Philippe, die aanzag hoe zijn nederlaag zich in rap tempo voltrok, besloot tot een  sabotagepoging: "Kun je ook met één oog schaken? Misschien scheelt dat 50 Elo!"

Jan-Pieter, altijd in voor een uitdaging, kneep prompt één oog dicht. Dit bleek echter méér energie te kosten dan het schaken zelf. Zijn snelheid bleef onaangetast, maar het kostte hem de grootste moeite om dat ene oog constant dicht te houden—iets wat men in de toekomst wellicht als een nieuwe vorm van 'freestyle chess' of 'handicap schaak' kan invoeren. Als het mag van de FIDE.

Ondertussen dook opnieuw Vitalii op, gewapend met een voorraad chocolade waar een gemiddelde supermarkt jaloers op zou zijn. Terwijl hij een hele reep verorberde, schakelde het gesprek langzaam over op Engels, zodat Vitalii deze taal bij kon houden.  En zo werd, ergens tussen een verstrikte dame en een hap pure cacao, de "English Chess & Rik Society DSC Dongen" geboren.

Rond één uur ’s nachts begonnen de eerste tekenen van schaakmoeheid op te treden. De externe competitie stond voor de deur, de oogleden werden zwaarder, en zelfs Jan-Pieter kon niet nauwelijks meer  beide ogen open houden. Gelukkig stond superopruimer Xander al in stand-by modus. Binnen no-time was alles weer opgeruimd, borden gestapeld en stukken keurig gesorteerd.

En zo eindigde deze epische rapidavond. Met nieuwe herinneringen, een nieuw clubconcept, en een chocolade-overschot bij Vitaly. Eén ding werd wederom bewezen: schaak verbroedert. En soms 'verengelst' het ook. De lachspieren waren weer flink aan het werk gezet.