Iedereen had zijn koffers gepakt want we moeten ver vandaag. Gekomen vanuit het pitoreske plaatsje Dongen, handig gelegen aan het gelijknamige riviertje gaan we met zes spelers helemaal naar Rotterdam. Goed, parkeerplaatsen en stoplichten kennen wij ook wel, maar die rare ijzeren rail op de grond is toch wel wennen. Ook de hoeveelheid auto's, fietsers en scooters die allemaal tegelijk groen licht krijgen zorgt voor het nodige puzzelwerk in het verkeer. Paul had keurig uitgezocht welke parkeergelegenheid de kleinste aanslag op ons budget gaat doen en nadat we deze gevonden hebben was het op zoek naar de schaaklocatie. Ook deze werd snel gevonden en we worden allervriendelijkst begroet. Zo sprak ik met Arjan Beamont (de tegenstander van Sven) dat ik oorspronkelijk niet uit Dongen, maar uit Sint-Willebrord kom. "Aah, 't Heike!", je kunt ook nergens komen zonder dat ze het kennen. Het feit dat Arjan eigenlijk een Bergenaar is, mag de pret niet drukken.
Zoals gezegd, betaald parkeren, maar de koffie is gratis, dus dat komt wel goed. Dat de Ivoren Toren een ploeg uit Brabant op bezoek heeft, blijkt wel uit het tempo waarop deze koffie verdwijnt. Dat is wel nodig ook, want gezien de temperatuur in het lokaal lijkt het of de Ivoren Toren aan het voorbereiden is voor de Olympische Winterspelen. Engiszins bibberend zit iedereen met witte vingers krampachtig vastgeklampt aan het warme bekertje. Een aantal tegenstanders zijn ietwat verlaat, maar ach, ook hier geldt het Brabants kwartiertje.
Dat het niet gemakkelijk ging worden wisten we al, maar gezien de uitslag moeten we het toch echt van de gezelligheid hebben. Twee punten krijgt de Ivoren Toren cadeau. Op de eerste plaats omdat we maar 7 spelers hebben. Daarnaast kreeg Arnold slecht nieuws en kon ook niet meespelen. Hij heeft als een echte teamgenoot nog geprobeerd vervanging te regelen, maar had hierbij helaas geen succes.
De eerste die het bord verlaat is Eddy die na een spannende partij in een Toreneidspel terecht komt. Na een afruil die niet goed uitpakt blijven er 2 pionnen (waarvan 2 verbonden) voor Jungbin Lee over, waarbij hij het aantal pionnen van Eddy reduceert tot precies één. Daarmee is de partij over en kan de spreekwoordelijke handdoek in de ring gegooid worden. Ook Martin houdt het niet tot eind vol en maakt een wat mindere zet, waarna Brian van Kanten het keurig uitspeelt.
Eerder op de dag had ik met Sven een discussie over de voor- en nadelen van lange partijen ten opzichte van korte (rapid/snelschaak) partijen. Het voordeel is natuurlijk de tijd, je hebt er immers veel meer van. Het nadeel is dat als je een stomme zet maakt, je langer met de daardoor gecreëerde problemen opgezadeld zit. Halverwege de partij bevestigt Sven deze theorie. Nadat het lang gelijk opgaat, verliest hij een actief stuk en kan Arjan Beamont beginnen naar de overkant te rennen.
Maarten Damen is al heel lang aan het schaken zonder dat er op het bord spannende dingen gebeurd zijn. Helaas komt ook hier zo'n moment op het bord, hoe heet het ook alweer? Ik bedoel dat iemand aan het broddelen is, ander woord voor aanmodderen.... oh ja, prutsen! Met een afruil verliest hij een pionnetje en even later moet hij opgeven, waardoor David van Heusden het punt op zijn naam mag schrijven.
Op bord 1, onze topspeler van vandaag, zit Paul Smulders. Hij is op dreef tegen Bahman Radfar en ziet een aantal winstkansen op het bord verschijnen. Ik vermoed dat deze weggerend zijn toen Paul even op de andere borden keek, want toen ik weer ging kijken stonden er nog maar 2 pionnen op het bord, voor ieder één zullen we maar zeggen. Paul zet alles op alles om remise te houden want de zwarte koning van Bahman is net iets verder dan die van Paul. Gelukkig heeft ook Paul koude handen waardoor hij de stelling kan bevriezen. Bahman heeft nog een paar pogingen gedaan Pauls koning als verdediger weg te dringen, maar Paul weet steeds het juiste veld te vinden. En dat betekent dat we niet met 0 naar huis hoeven!
's Ochtends had Stijn aangegeven dat hij hoopte niet in de auto te zitten die het langst aan het schaken is. Nu zijn er weinig auto's die schaken, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Wat schets mijn verbazing? De speler met het langste uithoudigsvermogen is Stijn zelf. Hij krijgt een opening tegen die hij niet kent en probeert dus maar een zet. Deze zet is verre van theorie, maar het pakt niet al te slecht uit. Hoewel zijn tegenstander een heel wat hogere rating heeft, houdt Stijn het goed vol. De opperste concentratie en de serieuze focus zijn op zijn gezicht af te lezen. Er staat een stelling op het bord waarbij beide spelers hopen niet aan de beurt te zijn. Dan pakt Stijn zijn paard vast om vol in de aanval te gaan. Een halve seconde later realiseert hij zich dat het paard nergens heen kan zonder eraf geslagen te worden. Stijn zet resoluut het Paard terug waar het vandaan komt en feliciteert Leonardo.
Het enige wat ons resteert is afscheid te nemen en de tegenstander wenst ons een prettige terugreis. Volgend jaar bij ons, zoals het een Brabantse gewoonte betaamd.
